Eerlijk? Ik heb al jaren geen moeite gehad met eten. Geen strenge diëten meer, geen vreetbuien, geen schuldgevoelens achteraf. Eten voelde voor mij al een hele tijd als iets waar ik redelijk ontspannen mee om kon gaan. En dus dacht ik: ik ben daar gewoon niet zo gevoelig meer voor.
Maar toen gebeurde het weer.
Ik stond in een winkel met een broek en een top in mijn handen. Overtuigd dat deze set me wel langer gelukkig kon maken. Terwijl ik me zo had voorgenomen het niet te doen. Mijn budget liet het eigenlijk niet toe – ik wist dat. En tóch liep ik naar de kassa. Alsof er een automatische piloot aanstond. Alsof ik het niet echt meer zelf deed.
Toen ik later thuis op de bank zat met het tasje naast me, voelde het wrang. Waarom had ik dit gedaan? Ik wilde het niet eens echt. Ik had niets ‘nodig’.
En ineens herkende ik het: dit is wat mijn klanten mij zo vaak vertellen over eten.
Dat gevoel van: ik weet dat ik het niet moet doen, maar ik doe het toch. Dat je achteraf denkt: waarom? Dat je je even een beetje buiten jezelf voelt staan. Alsof je geen regie hebt. Ineens voelde ik me niet blij met mijn aankoop, maar vooral ongelukkig over mijn eigenwaarde.
Dat was het moment dat het kwartje viel!
Ik ben misschien niet gevoelig voor eetbuien, maar ik kende wel degelijk datzelfde patroon. Niet in de keuken, maar in de paskamer. Of achter een webshop.
Langzaam begon ik verbanden te zien. Hoe dieetcultuur, het beeld dat we hebben van het ‘ideale’ vrouwenlichaam, fast fashion en zelfs ons koopgedrag allemaal met elkaar verweven zijn.
Ze vertellen ons: je moet iets aan jezelf verbeteren.
Je bent bijna goed genoeg – koop dit nog even, verander dat nog een beetje, en dan…
Maar ondertussen voel je je alleen maar kleiner.
Wat ik die dag besefte, is dat helen op één vlak niet genoeg is. Mijn relatie met eten was oké – maar mijn relatie met mijn uiterlijk, met mijn zelfbeeld, met hoe ik omging met verlangen en leegte. Die had óók aandacht nodig.
En dus ben ik het anders gaan doen. Stap voor stap. Niet streng, niet met regels, maar met zachtheid. Met nieuwsgierigheid. Met vertrouwen – dat ik genoeg ben. Met groei –en met speelsheid – want ik wil niet leven als een zelfverbeterproject, maar als mezelf.
Wat als we al die losse stukjes – eten, uiterlijk, identiteit – niet langer apart benaderen? Wat als we ze samenbrengen, zodat we echt mogen thuiskomen in ons lijf?
Dat is wat ik nu doe. Wat ik mijn klanten leer. Geen dieet, geen capsule wardrobe met regels – maar een gezonde, liefdevolle relatie met jezelf. Van binnen én van buiten. En weet je? Hoe meer ik mezelf dat gun, hoe minder ik voel dat ik iets moet kopen om me beter te voelen.
Ik ben genoeg.
Dat is misschien wel de grootste winst.
